a ghost story 2

Kay: Oh, Doug, this house is fantastic! I love old houses.
Doug: There’s a ghost here, you know.
Kay: Doug, don’t be silly. Are you trying to scare me?
Doug: No. I’ve been coming here for years. We used to stay here when I was a kid. I saw the ghost myself once.
Kay: This isn’t funny, Doug. And I don’t believe in ghosts.
Doug: You don’t? Well, I do.
Kay: Where did you see the ghost?
Doug: Upstairs – in the bedroom.
Kay: Yeah, right. Did it have a white sheet over its head?
Doug: No, no. It was just an ordinary ghost. He was wearing clothes from the 1800s.
Kay: He? Who?

Kay: Ah, Doug, bu ev muhteşem! Eski evleri seviyorum.
Doug: Burada bir hayalet var, biliyorsun.
Kay: Doug, aptal olma. Beni korkutmaya mı çalışıyorsun?
Doug: Hayır. Buraya yıllardır geliyorum. Ben çocukken burada kalırdık. Bir keresinde hayaleti kendim gördüm.
Kay: Bu komik değil, Doug. Ve ben hayaletlere inanmıyorum.
Doug: İnanmıyor musun? Şey, ben inanıyorum.
Kay: Hayaleti nerede gördün?
Doug: Üst katta – yatak odasında.
Kay: Ya, tabi. Kafasının üstünde beyaz bir çarşaf var mıydı?
Doug: Hayır, hayır. Sadece sıradan bir hayaletti. Adam 1800lerden kalma kıyafetler giyiyordu.
Kay: Adam mı? Kim?